“UTANMAK” – Karaköy Mono

UTANMAK

tesir etmez saydıkların,

kimse dinlemez seni kıllarından vazgeçmezsen

bir bardak şarabın döküldüğünü düşün

israf,

 

kafan karışır masallarla

çamaşır suyuyla yıkasan daha temiz olmaz

seramik taşlardan münezzeh vaaz ettiklerin

ferah,

 

bakıyorsun binaların güzelliğine

boyasına badanasına yakıştırdığın renkler arasında

beyazın yanına siyah koyuyorsun olmuyor, daha da

siyah,

 

başkalaşır kireçleşen yüzler ne sözler verdiğinde

resmi biraz büyük tutarsan insan kulak kesilir

savunmasız yavruların kıyamet senaryolarına nasıl

kandığına,

 

bakışların ansızın birbirine dokunduğunu düşün

sakin sokaklardan yürüyen insana bulaştığını

gelir beni bulur, seni bulur, herkesi de, dünyayı da

 

… ancak

banliyöler sallanır

 

banliyöler kafalanır

 

insan utanır yaşadığına…