ADAMLA DAĞ – Karaköy Mono

Karlı bir dağdan geliyordu adam. Geldiği yerlerde tipi sesleriyle bebeler beşiklerde sallanırdı; tipi sesleriyle sevdalılar birbirine yüreğini açardı; tipi sesleriyle kızlar uğurlanırdı baba evinden. Güneş ağaçların arasında boş bir yer arıyordu kök salmak için. Mor bir sümbüle benzetti adam onu; koyacak yer bulamadı. Kokusunu ezber etti bir güzel. Sonra da sürdü atını.