Fotoğraf: Orhan Cem Çetin
tamirhaneye girer gibi, kapı içinde kapı.Arkandan gelip karanlığa doğru uzayan ışığın gösterebildiği hiçbir şey yok, kusursuz düzlükteki gri epoksi zemin dışında. Yavaşça ilerliyorsun. Kapı gürültüyle kapanıyor ve bir süre geriye sadece koku ve serin hava kalıyor.
Yoğun kına ve çok az da gül esansı karışımı. Gözün karanlığa alışmaya başlıyor. Uzaklarda sesler var. Bir kadın, küçük kızına bisiklet sürmeyi ya da buna benzer bir şeyi öğretiyor ve bu sırada çok eğleniyorlar. O tarafa doğru baktığında, yaklaşık 10 adım ötende büyük bir karaltı olduğunu fark ediyorsun.
Yaşlı bir manolya ağacı bu. İnfilak halinde. Yaklaşıp dokunmak istiyorsun ama 3 adım kala dizin sert bir yere çarpıyor. Ağacı çevreleyen bir set var, ahşap oturma yerleri ile örtülmüş. Burada biraz oturuyorsun. Ağaca ve içinden yükseldiği ıslak toprağa dokunup bir yandan da çevreyi algılamaya çalışıyorsun.
Korkuyorsun ama koku seni sakinleştiriyor. Üşüyorsun. Buranın boyutlarını kavramaya çalışıyorsun. Yönünü de çoktan kaybetmiş bulunuyorsun. İleride belli belirsiz bir metal yapı dikkatini çekiyor. Oraya doğru ilerliyorsun. Ayak seslerin yankılanmıyor.
Yapıya yaklaştığında onun uçsuz bucaksız bir duvarın üzerindeki dik bir merdiven olduğunu görüyorsun. Hani büyük yük gemilerinin yanından sarkan merdivenler gibi. Basamakları gözünle yukarı doğru takip ettiğinde, merdivenin bir hayli yukarıda, küçük ama parlak bir ışık noktasıyla son bulduğunu görüyorsun.
Tırmanmaktan başka çıkar yol yok.
Tırmanıyorsun. Molalar alarak. Yukarıdan bakıldığında belki yeni bir şey, farklı bir olasılık görünüyordur diye, dikkatle çevreyi inceliyorsun. Uzaklarda sesler değişmiş. Manolya ağacı bir rüzgâra tutmuş kendisini anlaşılan. Cılız bir su sesi, mırıldanmalar, kısa ve kesik haykırışlar, çalgılarını akort eden bir oda orkestrası. Tek tük parlayan zayıf, sarı pırıltılar, düzensiz.
Duvarın içine açılan bir koridorun ağzı o mavi ışık. Yaklaştıkça tiz kahkahalar duyuluyor. Sonunda merdiven bitiyor ve labirente giriyorsun.
Bu kavisli, nereden geldiği belli olmayan mavi ışıklı çapraşık koridorda sağa sola dönerek ilerledikçe muhteşem bir parti gürültüsü, kahkahalar, derin bas ritimli disko müziği, hayatında görüp görebileceğin en çılgın eğlencenin sesi giderek artıyor. Ne var ki labirent, iki duvarın daralıp buluştuğu dik bir çizgi ile sona eriyor. Sesler üçgen biçimindeki çıkmaz sokakta yankılanıyor.
Duvardaki gizli kapıyı açacak gizli kilidi aramaya kalkışmanın seni daha da küçük düşüreceğini çok iyi biliyorsun. Hemen olduğun yerde dönüyor ve tekrar karanlığa, merdivenlere yöneliyorsun…”
Mimar uzayan sessizliği fark ettiğinde hafifçe titreyerek başını kaldırdı.
Bir süre düşündükten sonra ellerini iki yana açarak, becerebildiği kadar kibar bir sesle, “Bu anlattığınız, tabii ki yapılabilir,” dedi. “Ama biraz uzun sürebilir. Manolyadan dolayı.”
Nisan 2017